Weer terug op die school.....

Niko liep met wat tegenzin weer terug naar Vampire high de vakantie was weer voorbij. Niko grinnikte even zachtjes en dacht. Het school jaar is pas begonnen en heb er nou al geen zin in.Niko wou nog vakantie lekker lol trappen en gewoon doen wat hij wou. Maar... Nee de vakantie was al weer afgelopen. En dat vond hij heel jammer het leek wel alsof hij maar 2 weken vakantie had gehad. Niko had een redelijke hekel aan die school, hoewel hij er al 2 jaar op zat en nou het 3de jaar ingang. Voelde die school niet als een thuis, vanaf dag een al had hij het gevoeld dat er iets niet in de haak was met zijn school. Maar wat of waarom kon hij niet verklaren. Niko liet een luide zucht zijn mond uitsnappen en schudde zijn kop. gelukkig kon hij altijd stiekem naar zijn flatje gaan daar voelde hij zich thuis en totaal op zijn gemak. Hoewel hij redelijk wat mensen op Vampire High voelde hij echt niet als thuis zoals zijn flat. Misschien dat het dit jaar een beter jaar werd, het was te hopen elke jaar leek de school nog ergere te worden. nog meer straffen en hij had er al wat gehad en nog meer leraren die het bleod soms ondere je nagels vandaan leken te halen en je totaal de zenuwen in wisten te werken. hoewel hij redelijke stalen zeuwen had wisten somming leraren hem toch nog zenuwenachtige te maken. Toen Niko voor de grote ijzerhek en poort stond zuchte hij weer even. Daar was zijn school een groot en redelijk oud gebouw, Eigelijk zouden ze die moeten slopen en er iets anders neermoeten zetten. Niko grinnikte zachtjes om zijn gedachten. En liep het hek door en ging op een houte bankje zitten. Daarna keek hij rustig over het plien die bij de school hoorde opzoek naar bekende of naar nieuwelingen.


( Mag ik eerste Topice maken? plzzz )

Roxanne hield het hengsel van haar rugzak, die ze over één enkele schouder geslagen had, stevig geklemd tussen haar vingers. Haar nagels groeven zich in de donkere stof naarmate ze het schoolplein verder opliep en ze de typische drukte van de school gewaar werd. Een vale glimlach krulde zich rond haar mondhoeken. Ze moest toegeven, ergens had ze het wel gemist. Het rondreizen had haar goed gedaan, zoals dat altijd deed. Ze zag nu eenmaal graag nieuwe stukjes van de wereld, maar een degelijke structuur op z’n tijd kon ook een aangename luxe zijn. Ze had niet ver van de school een appartementje gehuurd, degelijk ingericht en bouwde opnieuw een leven op. Al wist ze dat het maar hoogstens voor vier tot vijf jaar zou zijn. Totdat men achterdocht begon te krijgen omtrent haar ouder worden, wat ze gewoonweg niet deed.
Gemoedelijk zette Roxanne zich uiteindelijk op één van de nog lege bankjes en keek wat rond. Onderwijl prulde ze wat in haar tas die ze naast zich neer had gezet en haalde ze een boek tevoorschijn dat ze op haar schoot opensloeg. Ze boog echter iets over het boek heen, zette haar ellebogen op haar knieën en liet haar hoofd in haar handen rusten. Zo bekeek ze het plein voor een moment, waarna ze zich opnieuw rechtte en verder bladerde in het boek.

Langzaam liep het schoolplein steeds voller en zag Niko hier en daar wat bekende voorbij komen. Hij was redelijke bekende hier op school. Hij had sommige horen zeggen dat hij aan staart racen deed. Wat waar was maar zekere weten wisten ze het niet. En telkens als ze het aan hem vroegen haalde Niko altijd zijn schouders op en glimlachte altijd een beetje geheimzinnige. Hij wist wat er gebeurde als hij ze dat het waar was. Nee… Dat hield hij lekker voor zich ze mochten van alles weten maar dat niet. Met een glimlachje op zijn gezicht viel zijn blik op een meisje ze moets rond de 17 jaar zijn zo zag ze er uit en was beeldschoon ze had mooie groene ogen en mooi bruin haar. Niko kan meteen zien dat ze nieuwe was. Niko stond rustige op knikte vriendelijke naar een paar bekende en pakte zijn rugzak en liep daarna rustige richten het meisje. af en toe maakte hij een paartje met wat bekende gasten. Toen Niko bij het bankje aankwam waar het meisje zat, ging hij valk naast haar staan toen ze op een bankje ging zitten.
Het meisje was op een bankje gaan zitten en had een boek gepakt even bekeek ze het plein toen richten ze haar aandacht waar op het boek. Niko knikte vriendelijke naar haar, hij hield niet zo van boeken. Hij was een echte auto freak soms. ‘Heey daar hoe is het.’ En ging rustige naast haar zitten, en bekeek het boek dat ze aan het lezen was. Met een vriendelijke glimlach keek Niko haar aan, even richten hij zijn aandacht op haar boek dat op haar schoot lag. ‘is het een beetje een interessant boekje?’

Roxanne keek pas op van haar boek toen de jongen ongegeneerd naast haar kwam zitten. Zwijgend haalde ze haar schouders op en vestigde haar blik terug op de bladzijde waar ze gebleven was. ‘Valt mee,’ antwoordde ze hem toen pas. Ze las de bladzijde af vooraleer ze het boek sloot en terug opkeek.
‘Roxanne,’ sprak ze toen gereserveerd, ‘mocht je willen weten hoe ik heet.’ Ze stopte het boek terug in haar tas vooraleer ze de jongen een blik van enige interesse toewierp en de contouren van zijn gezicht bestudeerde. Hij was zeker niet onknap of onvriendelijk op het eerste zicht, maar het was door haar zelfbeschermingmechanisme dat ze kortaf reageerde. Op deze manier wist ze gemakkelijker afstand te bewaren en daadwerkelijk te laten doorschemeren dat ze op zichzelf was.

Niko bleef rustige zitten en keek rustige naar hoe het meisje verder las en wat kortaf op zijn vraag reageerde. Niko knikte toen ze haar naam zij. ‘Niko.’ Zei Niko en keek toe hoe ze het boek terug in haar tas stopten, waarna ze haar blik op de zijne richten en een soort van keuring leek te doen. Niko glimlachte. ‘En ben ik goedgekeurd om naast je te mogen zitten, Roxanne?’ Niko grinnikte even en schudde zijn kop. ’Ik heb jou nog niet eerder gezien word dit je eerste jaar, Roxanne?’ Niko bekeek haar nog eens goed ze was zeker wel knap dat hij haar nog niet gezien heeft of nog niet tegen gekomen was. ‘Of weet je gewoon goede verstopplekjes waardoor ik zou mooie dame als jou nog niet ben tegen gekomen?’ Niko keek met een lieve en wat verleidelijke blik in zijn ogen naar Roxanne.

Roxanne glimlachte krampachtig toen de jongen, die zich voorgesteld had als Nico, haar belaagde met zijn vragen. Even moest ze moeite doen om niet met haar ogen te rollen. Het waren weeral de typische versiertrucs die zo eigen waren aan deze tijd. Het mistte alle subtiliteit en hoffelijke complimentjes die haar tientallen jaren terug nog wel zouden hebben ingepalmd.
'Ik ben hier nieuw,' was dan ook al wat ze zei, waarna ze opstond. Ze pakte haar tas van het bankje en sloeg deze over haar schouder. Haar blik hield ze op Nico gericht waarbij haar ogen zich iets toeknepen om te ontdekken of hij nog enige verdere intenties had.

Roxanna glimlacht maar het was niet een glimlach die bij een normaal meid hoorde. Het kwam wat krampachtige over. Blijkbaar viel ze niet voor deze versier trucjes en dat maakte ze duidelijk door weer een korte antwoord te geven en op te staan en haar tas te pakken. Niko kon nou twee dingen doen haar laten gaan en het even een andere tactiek bedenken. Of er als een hondje achter aan gaan maar ze had gezegd dat ze nieuw was dus ze wist de weg nog niet. Niko keek haar even aan en glimlachte zoetjes toen hij merkt dat ze met wat toegeknepen ogen hem in de gaten hield. Niko stond rustige op en knikte vriendelijke naar haar. ‘We komen elkaar vast nog wel tegen, Roxanne.’ Niko glimlachte vriendelijke naar haar en ging bij een stel bekende staan, Niko wierp nog een korte blik op haar. Waarna hij zijn aandacht defenitie op de groep richte.

Er klonk gestommel op de trap. ‘Verdomme… ‘vloekte hij hardop en ging ondertussen druk door met gamen. Het volgende moment stond zijn moeder in zijn kamer en liep naar hem toe, Karstan deed nog steeds alsof hij niks merkte en ging druk door met gamen.
‘Je moet naar school, onmiddellijk zelfs.’ Karstan draaide zich geïrriteerd om. ‘Ik ben aan het gamen, als ik dit verlies heb ik een probleem.’
Snel draaide hij zich weer naar de computer en begon toetsen in de te drukken. ‘pausebreak, ins, del, f8, escape en alt..’ begon hij in zichzelf te mompelen en drukte vlug alsof het automatisch ging op het juist moment op de knopjes.
Het volgende moment voelde hij een harde ruk aan zijn bureaustoel op wieltjes en hij donderde op de grot. ‘Mijn stuitje!’ jammerde hij en krabbelde overeind. ‘Fort! Naar school jij! NU!’ Karstan rende jammerend weg, de trappen af, hij sleepte zijn tas nog snel met zich mee, nam de bus en vertrok naar de school.
Weer een jaar studeren, maar nu had hij er geen zin meer in. Normaal gesproken werkte hij hard, hij wilde een goede baan, de beste materialen ontwikkelen, hij werd een genie later. Misschien was hij de enige die daar van was overtuigd, maar voor hem was dat genoeg. Als hij er zelf maar in geloofde, alles kwam goed.
Heerlijk was het, om een beetje zo weg te dromen over hoe geniaal hij eigenlijk wel niet was, het was zelfs zo prettig dat hij bijna te laat uitstapte.
Hij liep naar de hekken van de school en liep richting het poortje, hij liet zijn vingers langs de spijlen glijden die een hol geluid maakte.
Verderop zag hij 2 mensen zitten, een of ander macho/patserig jochie die wanhopige pogingen deed om wat indruk te krijgen van het meisje, helaas had het meisje alles behalve aandacht voor hem. Teminste, zo zag hij het. xD Maar die patser liep al terug naar zijn meelopers en roxy keek wat rond. Eigenlijk interesseerde het hem helemaal niet, maar misschien kon hij het meisje nog eens overhalen om wat proeven voor hem te doen.
Een proef, onder genot van een kopje thee bijvoorbeeld, met natuurlijk wel het risico dat er een gat in je arm word gebrand, maarja, dat ontdekte je dan ook pas achteraf.
Hij liep het schoolplein op, genietend staarde hij naar de zon, tot het begon te prikkelen en hij zich herinnerde dat hij nooit in de zon was. Hij zat altijd in zijn kamer, te computeren dus hij was een soort levend lijk. En vampier ja.

Hij liet zijn blik nogmaals langs het meisje glijden en nog eens langs de jongen. Wat zag die gast in haar? Zo knap vond hij haar niet, hij vond haar zelfs lelijk. Maar hij vond altijd alles anders als andere mensen, dat bewees ook maar weer dat hij een van de weinige fatsoenlijke mensen op aarde was.
Dat moest ook wel! Die uren die hij voor de spiegel stond om zijn haar te modeleren. Nee okay, de paar seconden dat zijn pc-scherm zwart was, dat hij af en toe zijn eigen reflexie zag en dan dacht dat het spel al begonnen was en hij monsters moest vernietigen zodat hij als een gek op zijn toetsenbord begon te rammen.
Hij vond het toch maar vreemd, iedereen zou hier met hém moeten staan praten. Hij ging hier nog razend populair worden. Dat meisje echter had geen enkele kans. Hij stapte dan ook op haar af. ‘Hey,’ zei hij. ‘Wat ziet die gast eigenlijk in jou?’ Karstan knikte naar Nico die tussen de mensen stond, weldra zouden die mensen rond Karstan staan! ‘Je bent echt niet mooi, hier laat me je helpen je haar te fatsoeneren…’ Hij stak een hand uit om in haar haren te wrijven om net hetzelfde kapsel te geven als hij zelf. Het vingers-in-het-stopcontact-kapsel. Hartstikke in! Althans wél nadat hij het op de markt had gebracht!

Roxanne had een moment lang de gast verbluft aangestaard, maar weerde direct in een reflex zijn hand af.
'Goed...,' sprak ze wantrouwig. Ze had inmiddels al een stap naar achteren gezet, hield haar hoofd een tikkeltje schuin en keek de idioot bedenkelijk aan. 'Jou soort hoort feitelijk echt thuis in een dichtgespijkerde kist. Dat weet je toch?' Haar mondhoeken waren grimmig vertrokken toen ze gesproken had. Alles in zijn wezen rook naar de geur van de dood waardoor ze haar stem verzachte en op gedempte toon verder ging. 'Trek je gewoon terug in het vunzige hol waar je uit gekropen bent en laat mij met rust.' Ze wierp de bespottelijke idioot een waarschuwende blik toe. 'Geloof me als ik zeg dat ik letterlijk je dode hart uit je romp ruk als je me nog eens poogt aan te raken.'
Roxanne was dan geen gewelddadig type, en absoluut geen vechtersbaas, maar er waren grenzen die ze daadwerkelijk beschermde. Ze deed absoluut niet aan dreigen; het waren waarschuwingen die ze gaf om haar uiterlijke grens aan te geven. Daarom verried ook alles in haar houding dat ze daadwerkelijk meende wat ze zei.

Toen ze zijn hand wegsloeg stak hij die in zijn broekzak, Oh… dus ze ging zo doen. ‘Nou, in principe woon ik ook in een dichtgespijkerde kist.’ Antwoordde hij haar serieus. ‘Computers zeggen zoveel over van alles weet je, eg interessant. Ik sluit mezelf dus ook op en ik vind héérlijk. Computers zijn teminste betrouwbaarder, ze zeggen wat ze denken. Uiteindelijk heb je daar meer aan als schijnheilige leugenachtige mensen.’ Zo ging hij een heel gesprek aan, over dingen die waarschijnlijk echt niemand interessen behalve hem zelf.
‘Mijn hart laat ik trouwens lekker zitten waar die zit.’ Voegde hij nadrukkelijk toe. ‘Sorry hoor, ik ben sociaal gezien een ramp, dus trek je niette veel van me aan. Ik ben niet geboren om met mensen te praten, ik ben geboren om met mijn geniale brein de wereld te verbeteren.’ Hiermee was hij klaar en draaide zich om.
Natuurlijk vond hij dit niet zo, iedereeen was altijd stom, tuurlijk was hij sociaal gezien geen ramp. Maar het zou bescheiden over komen als hij dat zei en bescheiden was weer positief. Zie je, zijn stapjes richting de populariteit waren niet zo groot. Nog even en hij was de populairste persoon in de school!
Sjouwend met zijn tas liep hij de school alvast in, er liep een of andere populaire jongen door de school waarvan hij de naam niet eens weette en Karstan groette hem. ‘Yow, goeie vakantie gehad?’ hij grijnsde naar hem en merkte niet op hoe de jongen zijn blik verbaasd afwendde en snel doorliep. Zo ging het eigenlijk een paar keer achter elkaar, hij groette iedereen maar had niet door dat mensen maar zo goed mogelijke pogingen deden om te doen alsof ze het niet hadden gehoord.

Voordat Roxanne het stuk onbenul van repliek had kunnen dienen, had hij zich al omgedraaid en was weggelopen. Voor haar was het niet meer dan een opgeruimd stond netjes. Met een verbeten trek op haar gezicht begaf ze zich naar de aula en kocht een blikje frisdrank. Al was het enkel maar voor het idee, aangezien bloed het enigste was dat ze nuttigde. Het blikje verdween dan ook doelloos in haar tas waarna ze wat door de gangen slenterde totdat de bel zou gaan. Feitelijk had ze er haar buik nu al van vol, had ze er zowaar spijt van dat ze zich hier had ingeschreven. Naarmate de jaren zich opstapelden, hoe erger het studentengedrag leek te worden. Ze had er nu al de balen in dat ze een break had ingelast om opnieuw te studeren.
'Ach Roxy, bekijk het positief,' mompelde ze tegen zichzelf, 'je kan altijd nog vertrekken.' Door de opgekomen gedachte om alweer een lange tijd in Italië te vertoeven, wist een warme glimlach rond haar mondhoeken te verschijnen.
Uiteindelijk na toch nog een tiental minuten nutteloos rondgeslenterd te hebben, hield ze halt. Ze veegde enkele verdwaalde haarlokken achter haar oor toen ze voor het lokaal stond waar haar eerste lesuur werd gegeven. Er was niemand, zelfs de leraar was nog niet aanwezig. Haar blik gleed dan ook naar de klok die aan de muur hing; over een viertal minuutjes zou de bel gaan.
Even beet Roxanne op haar onderlip, spelende met het idee om gewoon nu al definitief gedag te zeggen tegen het studentenleven, waarna ze toch besloot om binnen te gaan. Ze keek nogmaals rond waarna ze een plekje achterin toe-eigende Ze zette uitgebreid haar tas op de stoel naast zich, rommelde erin en legde zo nog wat zooi op de tafel. Het leesboek hield ze in haar handen en nonchalant leunde ze achterover tot ze wippend op twee poten zat, met haar rug tegen de muur. Haar houding bracht duidelijk de boodschap over die ze wilde overbrengen: laat me met rust!

Nico stond rustige wat te praten over wat hij in de vakantie had gedaan. Af en toen richten hij zijn blik op Roxanne, Nico schudde zijn kop en richten dan zijn aandacht weer op de groep en het gesprek. Net toen hij zijn gezicht weer op de groep richten zag Nico in zijn ooghoeken Karstan zag lopen. Die meteen naar Roxanne ging, dit kon nog leuk worden, dacht Nico. Roxanne leek hem echt een meid die prima voorzichzelf kan zorgen en zich niet zo gouw liet afschrikken door iemand. Met een grijns keek Niko rustige toe naar het schouwspel. En grinnikte even hoe Roxanne de jongen wegjoeg, Karstan liep snel de school in en Nico richten zijn aandacht weer op de groep die ook hadden staan kijken. Nico keek daarna op zijn horloge om te kijken hoe laat het was en besloot toen nog snel even naar de kantine te gaan. En kocht een blikje fanta waarna hij die in zijn rugzak deed. En wat in de gangen ging rondhangen hier en daar stonden wat deuren open van de leslokalen. In een van die lokalen zat Roxanne helemaal achterin, Nico bleef even in de deuropening staan Hoewel ze een houding had van laat me met rust. Nico deed alsof hij die niet had gezie. En liep rustige naar haar toe en pakte haar tas op en zette die op de grond en zetten zijn rugzak op de grond en ging rustige naast haar zitten. ‘Zo te zien heb je al de losser van de school ontmoet. Volgende keer moet je hem gewoon in zijn gezicht slaan, je zou er veel mensen een plezier mee doen. Maar genoeg daar over jij leekt me een meid die prima voor zichzelf kan zorgen en volgens mij ook al veel van de wereld gezien heeft.’ Nico leunde wat naar achter en liet een zuchtje ontsnappen van verveling. Daarna keek Nico, Roxanne rustige aan.

Roxanne had Nico met argwanende ogen aangekeken toen hij naast haar plaats nam. Ze had haar boek iets laten zakken en liet vervolgens een duidelijk hoorbare zucht aan haar lippen ontsnappen. Waar ze in eerste instantie fel wilde reageren, nam ze nu in de plaats een teug adem en verzachte haar blik iets.
'Ik neem aan dat je ook Aadrijkskunde hebt,' sprak ze, zijn woorden ontwijkend. Ze klapte haar boek dicht en legde deze op het tafeltje voor haar. Haar lichtkleurige ogen rustten een moment op de roodkleurige, Italiaanse letters die als titel fungeerden. Daarna keek ze terug op naar Nico.
'Ik heb enkele jaren rondgereisd met m'n ouders,' beantwoordde ze toen zijn laatst gestelde vraag met een halve leugen. 'En zou je me nu verder met rust willen laten?' Ze had vriendelijk gesproken, maar de snijdende ondertoon maakte duidelijk dat het meer een eis was dan een vraag.
Ze hield haar hoofd een tikkeltje schuin en de verwachting dat Nico ieder moment zijn tas zou pakken en het ging aftrappen weerspiegelde zich in het groen van haar irissen. Ergens was er echter de vrees dat hij simpelweg een 'nee' van zich zou laten horen en bleef zitten bij haar sterk aanwezig. Er was niet veel nodig om die knul in te schatten.
'Voordat de les voorbij is, graag,' beet ze hem daarom toe, voordat ze met haar ogen rolde en hem nu met een strengere blik aankeek.

Nico had de ogen van Roxanne gezien die hem argwaan hadden aangekeken. Nico trok zich er nisk van aan en bleef haar met een rustige blik aankijken. Na een tijdje verzachte haar blik wat maar niet veel. En vroeg ze of hij ook aardrijkskunde had, Nico pakte zijn rooster uit zijn tas om te kijken welke les hij dalijk had en luisterde naar het antwoord van Roxxanne. Dus haar ouders hadden rondgereisd. Nico legde zijn rooster op de tafel voor hem. En keek haar weer rustige aan je kon duidelijk de snijdende ondertoon horen die meteen duidelijke maakte dat het een eis was dan een vraag. Nico glimlachte vriendelijk naar haar. ‘Ja ik heb ook aardrijkskunde.’ En deed net alsof hij de laatste opmerking niet had gehoord. ‘Dus je hebt enkele jaren rondgereis met je ouders. Waar ben je dan zoal geweest?’ Nice verzetten zijn stoel wat en keek met een afwachtende blik naar Roxxanne.

Esra staarde naar de andere kant van haar donkere slaapkamer. Enkel het licht van de wekkerradio maakte dat ze de vage contouren van haar meubels kon onderscheiden. Ze was al een poosje wakker, maar wachtte op het geluid van de wekker om op te staan. Om stipt zeven uur zou haar wekker gaan. Onder haar dekens was het lekker warm en buiten scheen de zon. Enkel kon Esra dat niet zien, omdat de rolluiken het zonlicht tegenhielden.
Ze keek op haar wekker. 6:54 gaf deze aan. Nog 6 minuten kon ze blijven liggen. Ze nestelde zich wat verder onder haar dekens zodat haar neus net boven de rand van de deken uit kwam. Ze sloot haar ogen opnieuw en dacht na. Vandaag was de dag dat ze weer naar school moest, daar was ze zich bewust van. School. Behalve de lessen en het huiswerk was het voor Esra niet anders dan thuis. Ze was op zichzelf, en dat vond ze prima. Er was niemand die haar stoorde, niemand wilde immers samen gezien worden met de vreemde Esra. Ze begon haar vijfde jaar, een jaar te laag eigenlijk. Niet dat ze dom was, maar haar ouders dachten dat dat beter voor haar zou zijn. Esra vond alles prima, het kon haar weinig schelen wat andere mensen dachten, of wat anderen deden, zo lang ze haar maar met rust lieten.
6:56 gaf de wekker aan. Esra draaide zich net op haar zij toen ze voetstappen hoorde op de overloop. Ze stopten recht voor haar deur. Aan de manier van lopen, kon Esra horen dat het haar moeder was, net als aan de voorzichtigheid waarmee er op de deur werd geklopt. Esra zag haar moeder amper, maar ze kwam vaak naar Esra’s kamer, soms kwam ze zelfs binnen, om eten te brengen en héél soms, als ze in een optimistische bui was, kwam ze op het bed zitten en vroeg ze hoe het met Esra ging. Esra keek haar dan met haar nietszeggende blauwe ogen aan en met een monotonische “goed” als antwoord, vertrok haar moeder weer, teleurgesteld en gekwetst. Esra besefte het wel, maar ook weer niet. In feite kon het haar weinig schelen. Waarschijnlijk hadden haar ouders haar daarom naar die school gestuurd, zodat ze de schuld voor het feit dat ze hun dochter zo weinig zagen, ergens anders op konden schuiven.
‘Esra?’ klonk de stem van haar moeder aarzelend. ‘Esra het is zeven uur, je moet opstaan, anders kom je te laat op school.’ Dat was niet waar. Het was niet zeven uur, volgens de wekker was het 6:57, ze kon dus nog drie minuten blijven liggen. Ze antwoordde ook niet en wachtte tot de voetstappen weggingen. Dat deden ze echter niet en de deur ging voorzichtig op een kier. ‘Esra?’ Een voet in haar kamer, op haar vloer. Esra kneep haar ogen dicht en deed alsof ze sliep. ‘Esra ben je wakker?’ Nog een voet kwam haar kamer binnen. Esra had bijna de neiging om “GA WEG!” te schreeuwen, maar ze hield zich in. De voetstappen van haar moeder bewogen zich zachtjes over het parket, richting de ramen. Het geluid van omhoog getrokken rolluiken klonk en een paar minuten later vertrokken de voetstappen weer, sloot de deur achter hen, en stierven ze weg op de overloop.
Esra opende haar ogen weer, die zich meteen naar de wekker richtten. 7:02. Ze was twee minuten te laat, en dat was de schuld van haar moeder. De felle zonnestralen verlichtten haar kamer. Esra vermeed de zon altijd. Ze had er totaal niets mee, het zorgde er altijd voor dat haar huid bruin werd, en daar hield ze niet van. Ze stapte uit haar warme bed en haar blote voeten raakten het koude parket. Ze zuchtte even en liep toen naar de lavabo die in de hoek van haar kamer stond. Ze bekeek zichzelf in de spiegel, om de nietszeggende, donkerblauwe ogen terug te zien staren. Wit was ze, zoals altijd. Zoals het hoorde, zoals zij het graag wilde. Ze draaide de kraan open en gooide wat water in haar gezicht. Zonder zich af te drogen liep ze naar de kleerkast en haalde er een jeansbroek en een bloesje uit. Deze trok ze aan, net zoals een paar Nikes die ze over haar rode sokken droeg. Vervolgens liep ze terug naar de spiegel om een laag witte poeder over haar huid te verspreiden, waar zonet nog druppels water hadden op gelegen.
Nu was ze klaar om naar school te gaan. Van onder haar bed haalde ze een stoffige rugzak tevoorschijn. Hij had daar de hele vakantie gelegen. Esra stopte al haar benodigde spullen daar in en liep naar beneden. Aan de tafel in de keuken zat haar vader in kostuum, de krant te lezen. Hij glimlachte tegen haar toen ze voorbij kwam, maar Esra glimlachte niet terug. Ze keek hem gewoon aan en liep vervolgens door. Ze nam een wafel van het bord dat op het aanrecht stond, ze moest immers eten. Zonder iets te zeggen liep ze naar de voordeur en net toen die achter haar sloot hoorde ze haar moeder roepen: ‘Dag Esra.’ De deur viel in het slot, met Esra buiten. Ze twijfelde. Zou ze iets terug moeten zeggen? Ze draaide zich om en maakte aanstalten om op de deurbel te drukken. Halverwege bedachte ze zich echter en liep richting school. Dat zou ook maar raar zijn, als ze nu ineens anders ging doen tegen haar moeder. Ze zou blij zijn, maar tegelijk verwonderd, en in feite wilde Esra dit helemaal niet.
Terwijl haar voetstappen zich regelmatig en tamelijk vluchtig opvolgden, nam ze happen uit de wafel. Hij was niet slecht, haar moeder kon wel koken. Had ze misschien dat tegen haar moeder moeten zeggen? Dat haar eten lekker was? Haar voeten droegen haar tot aan de schoolpoort. Ze stond even stil en staarde er voor een moment naar. Hier was ze weer. Esra hield haar adem even in om de eerste stap te doen op het schoolplein sinds twee maanden. Dit was het spannendste moment van het jaar, het moment waarop Esra het plein op liep. Er stonden al verschillende groepjes mensen op het schoolplein, bekende en onbekende gezichten. Ze bekeek de mensen, en de mensen bekeken haar. Een groepje huppels uit haar jaar keken haar met een arrogante blik aan, fluisterden wat tegen elkaar om vervolgens in lachen uit te barsten. Het Esra niet veel schelen en ze liep dan ook gewoon door en ging ergens op een bankje zitten.
Op het bankje naast haar zat ook een meisje, een boek te lezen. Ze was alleen, maar daar kwam verandering in toen een jongen langs haar kwam zitten en blijkbaar een poging deed om haar te versieren. Esra deed geen moeite om het gesprek te volgen, maar toch ving ze af en toe wat woorden op. Nadat het meisje de jongen had afgewezen, kwam er een andere jongen. Esra bekeek het meisje kort. Wat was er zo speciaal aan dat meisje dat ze alle jongens op zich af kreeg? Esra herkende haar niet, wat betekende dat ze nieuw moest zijn hier. Vervolgens vestigde Esra haar blik op de jongen die zijn hand naar het meisje uitstak. Hij zag er nogal, …excentriek uit. Het meisje maakte een paar dreigende opmerkingen waarna de jongen zich verdedigde en wegliep. Het meisje liep ook weg, en toen was Esra weer op haar zelf. Het was stil genoeg om haar heen om na te denken.
Op de een of andere manier had die jongen wel iets bijzonders. Hij straalde iets uit, iets speciaals. Esra wilde graag weten wat het was. Het was vreemd, want over het algemeen interesseerden andere mensen haar niet, maar deze jongen had haar aandacht weten te trekken. Ze wilde hem beter leren kennen. Maar ze wist van zichzelf niet dat ze dat wilde, wat ze wel wist, was dat ze naar hem toe wilde. Ze stond op van het bankje, zwierde haar tas over haar schouder en liep op de jongen af. Hij praatte tegen andere mensen, maar die liepen van hem weg. Esra bleef vlak voor hem staan, en staarde hem aan met haar donkere ogen. Ze zei niets, ze staarde hem enkel aan, en nam zijn voorkomen goed in zich op.

'Ik dacht toch echt dat ik duidelijk was,' verbeet Roxanne toen ze Nico's afwachtende blik zag. 'Of moet ik nog iets duidelijker zijn?' Ze staakte haar wipbewegingen op haar stoel en zette deze terug op vier poten. 'Ik wil met rust gelaten worden.' Ze kneep haar ogen nauw samen en griste toen haar rugzak van de grond vooraleer ze opstond. Ze zuchtte echter hardop toen hij niet aan de kant schoof om haar door te laten. 'Wil je me er langs laten, alsjeblieft.' Ze liet haar schouders hangen toen hij absoluut niet de intentie leek te hebben dit te doen.
'Goed dan,' verzuchtte ze waarna ze terug ging zitten. Ze had hem absoluut de nek kunnen omdraaien, hem van de stoel kunnen gooien en hem door het lokaal kunnen smijten. Ze kruiste echter nonchalant haar benen over elkaar en keek hem vanonder haar lange wimpers aan.
'Wat moet ik doen dat je me verder met rust laat?' vroeg ze hem concreet. Nu sloeg ze ook haar armen over elkaar en keek hem onderzoekend aan.

Nico schoof zijn stoel toch wat echter uit toen Roxanne een wat driegende indruk maakte en opstond. Hij kon een uitdagende blik niet achter wegen laten hij hield wel van meiden die een beetje pit hadden en niet bang waren dat te laten zien. Ze liet een duidelijk zucht horen en ging weer zitten, Nico schudde even zijn kop en besloot het hier maar bij te laten. Ze was duidelijke in een hele slechte bui. Richten zijn blik even van haar af en richten daarna haar blik weer op haar. 'Wat moet ik doen dat je me verder met rust laat?' Vroeg ze hem concreet, Nico werd even stil van die vraag wat niet echt snel gebeurde. Maar ze had hem wel een paar keer duidelijke gemaakt dat ze geen zin had in een praatje. ‘Niks, ik laat je verder wel gewoon met rust als je dat wil.’ Nico pakte zijn tas schoof de stoel onder de tafel en ging een paar tafels verder zitten en staarde wat verveeld voor zich uit. En wachten maar tot de les ging beginnen.

‘Hey!’ riep hij naar een of andere huppel die met haar ogen rolde, naar haar vriendinnen keek en vervolgens in lachen uitbarsten en toen met ze wegliep. Karstan haalde zijn schouders op, als hij dit maar vaak genoeg deed zouden ze hem vanzelf wel accepteren, daar was hij zeker van.
Zelfverzekerd liep hij door de school tot er ineens een meisje vlak voor hem stond en hem aanstaarde, ze had donkerblauwe ogen, dat was wel goed te zien.
‘Hai..’ zei Karstan en staarde nu ook terug, zo stonden ze dan even, starend. xD ‘We hebben les’ zei hij omdat hij wist dat ze in hetzelfde jaar zat als hem.
Terwijl hij er heen liep kletste hij verder. ‘Was leuk hoor dat staren, maar naar wie staarde ik net? Jij staarde naar Karstan trouwens.’ Hij grijnsde omdat het goed voelde om met iemand door de gangen te lopen, ookal vond ze hem misschien alleen maar raar, het was beter dan alleen. Al heel wat vrolijker liep hij er nu en keek af en toe naar de verbaasde blikken van voorbijgangers, niemand stapte ooit uit zichzelf naar hem toe.
Ze waren bij het juiste lokaal en Karstan zag al dat er een paar mensen zaten, onder andere het meisje wat hem niet zo aardig vond. Daar ging Karstan dus maar niet voor zitten, te veel risico. Hij ging aan de tafel voor een jongen zitten met blond haar. ‘Yow… hoe heette je ook al weer!’ zei hij enthousiast en pakte ondertussen zijn boeken uit zijn tas, helemaal netjes gekaft met zijn favoriete game-personages.
‘Game jij ook wel is?’ vroeg hij nu aan het meisje (Esra) en liet zijn boek zien. Vervolgens begon hij een heel verhaal over game-technieken te houden, die ik maar niet beschrijf omdat ik daar niks vanaf weet. xD